“Er waren zes kamers, verdeeld over een t-splitsing van het gangpad. Rechts drie, links drie. Mijn moeder kreeg de meest rechtse kamer toegewezen. Ik wist dat daar gisteren iemand gestorven moest zijn, anders had zij nooit zo snel geplaatst kunnen worden. Er was een lange wachtlijst, maar ze had voorrang gekregen. ‘Jullie mogen van geluk spreken,’ had de huisarts gezegd. ‘Je kunt wel zeggen dat er een zekere voorkeursbehandeling is geweest. Een mooi mens, je moeder.’
De meest rechtse kamer lag het dichtst bij de bewoonde wereld. Het dichtst bij
de weg die naar de stad voerde, en daarmee naar ons huis. In de meest linkse
kamer lag de heer Biedemeijer. Tegenover zijn kamerdeur was ook de achterdeur,
ook wel de achteruitgang genoemd. Daar gingen alle lijken uiteindelijk door
naar buiten. Ver uit het zicht van de knusse woonkamer. En Biedemeijer was de
enige die het zag.”Als Hannah’s moeder ongeneeslijk ziek blijkt te zijn wordt zij ondergebracht in een sterfhuis in de mistroostige stad H. De jonge Hannah ontdekt daar gaandeweg hoe mensen sterven en waarom de angst voor de dood niet altijd onoverkomelijk is.
De roman Het Sterfhuis zal naar verwachting eind dit jaar verschijnen bij Uitgeverij Prometheus.