in iedere dag
in de ogen van de oudere zien we de jongere
in het leven van de een groeit de ander
nestelt zich langzaam in, klauwt zich
uit de plooien van de buik - in het sterven
van de ouder neemt het kind rollen aan
mijn vader nam mij zodat ik voor hem
kon zorgen, ik nam mijzelf voor het
voortleven van mijn moeder
in iedere dag zit niet minder dan dat:
men neemt de positie van het sterven
weer aan, de huid groeit om het lichaam
de nagels trekken in tot klauwen
de dood daalt in, zeggen ze, de dood
trekt en scheurt - de mensen staan
het lichaam ligt - de oudere het eeuwige
de jongere de veroordeling
in de huls van huid staat een mens op
de zoon, de dochter, de overgeblevene
*
ik vind mijn
moeder in een winkelruit
mijn
moeder gebruikt haar vaders wandelstok
eerder dan dat hij dat deed
ik hoor 's nachts haar sloffen op de gang
vragen of het toilet nog dichter kan
het is de dood die zwijgzaam inhaalt
en tussen plassen van licht balanceert
zij zaagt aan zijn koord
of drukt zich tegen muren
we gingen eens naar de zee
daar was de morgen koud
ik voelde het ruisen in haar botten
harder dan in een schelp
haar botten zeiden mij
als ooit een morgen komt aan zee
warmer dan vandaag
laat ons dan hier maar gaan
ik vind mijn moeder in een boekenkast
ze staat op een kaft te lezen
ik vind mijn moeder in mijn wieg
ze zegt: ‘waar ben je toch gebleven?’
*
eerder dan dat hij dat deed
ik hoor 's nachts haar sloffen op de gang
vragen of het toilet nog dichter kan
het is de dood die zwijgzaam inhaalt
en tussen plassen van licht balanceert
zij zaagt aan zijn koord
of drukt zich tegen muren
we gingen eens naar de zee
daar was de morgen koud
ik voelde het ruisen in haar botten
harder dan in een schelp
haar botten zeiden mij
als ooit een morgen komt aan zee
warmer dan vandaag
laat ons dan hier maar gaan
ik vind mijn moeder in een boekenkast
ze staat op een kaft te lezen
ik vind mijn moeder in mijn wieg
ze zegt: ‘waar ben je toch gebleven?’
*
huidherinnering
kan mijn rug gewelfd zijn
door het slapen van een ander
mijn hand verwrongen
en ontwricht - ingesloten
in de hand van een ander
mijn lichaam vergroeid
en onttakeld
iemand zei dat in mijn huid
te lezen viel wie mij heeft beroerd
dat op iedere plek door lippen
gekust een stigma rust
plaats vergaan voor een ander
ik heb mij overgegeven
aan het verdrinken van het brein
het ongeacht willen samen zijn
liederlijke verzen gedeclameerd
van daken gesprongen
en nu wil ik mij
inkapselen in jouw huid
verdwijnen in dat grote orgaan
en herinnerd worden
door de nieuwkomer die jou kust
want pas in algehele overgave
ken ik mij bevrijd en gerust
*
er
er zijn dagen dat je wilt huilen
zodat iedereen weet – niemand vraagt
hoe het gaat of waarom
je niet lacht omdat je huilt
er zijn jongens die je wilt
laten huilen omdat ze dan mooier
omdat ze dan zachter blanker
en ergens is het mooier
waar het stiller is
ergens is het mooier waar het stiller
ergens vind je in een ander
de ander die je ooit verloor
er sijpelt iets – er breekt
er schemert iemand in je door
*
nestdrang
ik
heb niet voldoende
vlees om mijn wonden te dekken
er is niet voldoende huid
om over mij heen te spannen
je zou kunnen zeggen
dat er mensen zijn met uitstekende
botten – ribbenkasten
laat mij dan zo’n ribbenkast openen
en er een huis in bouwen
laat mij er nestelen en er eieren leggen
er pas in het voorjaar weer uitkomen
ik wil de waslaag vormen
van een ander – de net ontstane huid
korsterig en nat van wondvocht
vlees om mijn wonden te dekken
er is niet voldoende huid
om over mij heen te spannen
je zou kunnen zeggen
dat er mensen zijn met uitstekende
botten – ribbenkasten
laat mij dan zo’n ribbenkast openen
en er een huis in bouwen
laat mij er nestelen en er eieren leggen
er pas in het voorjaar weer uitkomen
ik wil de waslaag vormen
van een ander – de net ontstane huid
korsterig en nat van wondvocht
mijn
ribbend thuis
bekledend denk ik aan een schilder
een ambachtsman een metselaar
eenmaal overtrokken
zal ik broeden op het hart
en in ieder orgaan zal ik
mijn jongen leren vliegen
tot het tijd is om er uit te gaan
dan zullen wij het openen
de ribbenkast – dan scheuren wij de huid
dan schroeien wij de wonden dicht
en vliegen langzaam uit.
*
bekledend denk ik aan een schilder
een ambachtsman een metselaar
eenmaal overtrokken
zal ik broeden op het hart
en in ieder orgaan zal ik
mijn jongen leren vliegen
tot het tijd is om er uit te gaan
dan zullen wij het openen
de ribbenkast – dan scheuren wij de huid
dan schroeien wij de wonden dicht
en vliegen langzaam uit.
*
hemel
als mijn moeder dood zou gaan
wilde ze wel graag naar de hemel
hemel was voor haar zoiets als
boeken voor mij zijn
een plek waar je rustig kunt verdwijnen
en oude geliefden weer ontmoet
ik liep laatst met mijn
broertje aan de hand
‘nu moeten we stil staan’
zei hij, want het was nacht
en aan de hemelboog zagen wij
een wolkenflard en sterren een paar
en hij wees mij waar
mijn moeder zat
toen ik klein was tekende ik wolken
maakte een hemelkaart
er werd mij verteld dat Petrus
aan de poort - wachtte tot ze kwam
want weldra zou mijn moeder
weldra zou mijn moeder
en nu is er niets meer waarop ik wacht
want daar in die stille nacht
zagen wij haar in iedere wolk
in iedere ster
ach, laten wij de hemel
jij en ik
opdat ze niet -
opdat ze niet verdwijnen zal.